لباس زنان و مردان سیستان و بلوچستان

لباس محلی سیستان و بلوچستان تنها یک لباس ساده نیست، یک هنر است، هنری که بخش مهمی از فرهنگ اصیل ایرانی را به دوش می کشد. لباس محلی سیستان و بلوچستان به دو نوع سیستانی و بلوچی تقسیم می شود. پوشش بلوچی ها بسیار ساده و در عین حال زیبا و مناسب برای اقلیم بلوچستان است.
رنگ و طرح تزیینات سوزن دوزی شده روی لباس ها در مناطق مختلف بلوچستان اندکی با هم متفاوت است. سرپوش زنان سالخورده بلوچ از پارچه سیاه و زنان جوان از پارچه های رنگارنگ است. لباس های زنان بلوچ گران ترین لباس های ایرانی است. در آن ها از ابریشم در رنگ های متنوع استفاده شده است.

پوشاک بانوان بلوچستان 

چادر: این چادر گرد و تمام قد است و آن را بر سر می اندازند، لبه کوچک تر از شانه چپ تا پایین کمر پشت سر را می پوشاند و تکه بزرگتر تمام قد را در بر می گیرد.
گشان چادر: چادر کوچک و مستطیل شکل و ابریشمی است که سر و پـشت را تـا کمر می پوشاند و پوششی راحت که در خانه استفاده می شد.

مهنا (مقنعه): این سرپوش ابریشمی و رنگین بسیار زیبا و چشم گیر است.
چادر چهارگوش (سریک): امروزه چادری با طرح جدید میان بانوان بلوچ رواج پیـدا کرده که در اصطلاح محلی سریک خوانده می شود.
پیراهن: در گذشته تمام پیراهن بانوان سوزن دوزی می شد ولـی بـه علـت سـختی و ظریفی طرح ها امروزه سه تکه در پیراهن زنان سوزن دوزی می شود که تکه بـالا تنـه رازی یا زیق به معنی یقه می گویند، جیب لباس را گفتان یا گپتان و سر آستین را آستینک می گویند.
شلوار: به ۶ متر پارچه نیاز دارد، کمر آن به وسیله بندی به دور کمر جمـع می شود که بر روی ساق آن با نخ ابریشم سوزن دوزی می شود.
پاپوش: بانوان بلوچ از چهار نوع کفش به نام سواس(نوعی دمپایی که از درخت یا از پورگ تهیه می شد) ، مـوچی(نوعی کفش که به هنگام راه رفتن صدا می دهد)، کتـوک (نوعی کفش که تخت آن چوب و با روکار کاموا در پا محکم می شود)وتک کول استفاده می کردند.

پوشاک مردان بلوچستان: 

پیراهن یا پیرام معمولی ؛ پیرام را جامه یا جامگ می گفتند و برش و دوختن آن هنر زنان بلوچ بود.
گریبان یا چاک یقه را با یک دکمه که بر درازی پیراهن دوخته مـی شـد می بستند و بندینکی از نخ بر قسمت چپ زیق می دوختنـد، دکمـه را از طـرف راسـت می بستند، چاک زیق باریک بود و تا انتهای سینه ادامه داشت.
پیراهن پراخ آستین(فراخ آستین): این پیراهن از ۲ تکه بـالا تنـه و دامـن تـشکیل شده، دامن گرد و گشاد و بلند آن تا زانو می رسد، آستین آن بلند و لبه آستین کلـوش وفراخ است در گذشته در مراسم جشن استفاده می شد.
شلوار: شلوار مردان بلوچ همانند شـلوار مـردان سیـستانی پـرچین و بـا لیفـه هـای برگردان است، محل کشیدن بند شلوار را نیپگ (نیفـه پارسـی) مـی گوینـد و بنـد شـلوار نیز توسط بانوان بومی بافته می شود.
کفش: مردان بلوچ از چند نوع کفش سواس وکوش( سواس را از برگ درختچه خودرو بیابانی به نام داز یـا از پـورگ که برگش بهتر و با دوام تر است می بافتند) تَکُل( پای افزاری برای شبان ها و مردم کم استطاعت بود) و کفش از چرم دباغی شده گاو تهیه می شد.
کلاه پاک: نوعی کلاه که بر روی آن پارچه ای به طـول ۱۰ متـر و عـرض نـیم متـر می بندند و به شکل عمامه است که یک سر آن را از پشت سر تا حدود کمر می آویزنـد و سر کوتاه تر را مانند تاجی بر بالای عمامه در لای پاک استوار می کنند.
کلاه نخی: این نوع کلاه از جنس پارچه است که روی آن سوزن دوزی مـی کننـد ودر قدیم بسیار متداول بود.
شال یا لانگی: پارچه مستطیل شکلی که مردان روی دوش مـی اندازنـد و بـه جـای حوله و جا نماز از آن استفاده می کنند که روی آن سوزن دوزی و نقش بندی می کردند.
جلیقه: مردان بلوچ مانند مردان سیستان از باسکت یا جلیقه استفاده می کردند که دراصطلاح محلی به آن سینه بند هم می گفتند که همان شکل باسکت مردان سیـستان بـود ولی امروزه از جلیقه های بلند و پرجیب روی پیراهن استفاده می کنند.
کَبا: از جنس پشم است، یقه آن باز و توسط چند دکمه از جلو بسته می شـد، شـبیه عبای روحانیون بود و در منطقه سردسیر بلوچستان از آن استفاده می شد.

در سال های اخیر متاسفانه برخی مدل های جدید جایگزین لباس بلوچی شده که از لباس پاکستانی و هندی الگو گرفته شده است.
گرمای هوا در استان سیستان و بلوچستان نوع خاصی لباس را طلب می کند که همان لباس بلوچی است، گشاد بودن این نوع لباس آن هم معمولا در تابستان به رنگ سفید و در زمستان رنگ های تیره با هوای این منطقه سازگار است و خوشبختانه با وجودی که در بسیاری از نقاط لباس های مدل جدید جایگزین لباس های محلی شده اما در سیستان و بلوچستان همچنان بسیاری از مردان و زنان لباس های محلی را بر کت و شلوار معروف به لباس فارسی ترجیح می دهند.