ورشوسازی از جمله صنایع دستی قدیمی ایرانیان است. قدمت ورشوسازی در ایران به دوره صفویه می‌رسد اما اوج این هنر مربوط به دوره قاجار تا دوره پهلوی است. مهد این هنر در استان لرستان و به ویژه شهرستان بروجرد بوده است. در دزفول نیز ورشوسازی رواج داشته است اما متاسفانه در سال‌های اخیر این هنر ارزشمند رو به فراموشی می رود. ورشو آلیاژی است سفید رنگ با جلایی نقره ای از مس و نیکل و روی است که در برابر زنگ‌زدگی مقاوم است و در اروپا به نقره نیکلی یا نقره آلمانی معروف است و چنین به نظر می رسد چون ورشو اولین بار از کشور لهستان به ایران آمد، در ایران به نام پایتخت لهستان ورشو نام گرفت. فلز ورشو به خوبی ذوب و به آسانی قالب گیری می‌شود و به همین علت در تهیه ظروف و وسایل از آن استفاده می شود.
قلمزنی ورشو، هنری بسیار زیباست که طی آن هنرمندان نقوش و نوشته های بسیار اصیل و هنرمندانه ای را با زحمت بسیار بر روی آثار مختلف حکاکی می کنند. ورشوسازان با استفاده از فن چکش کاری و خم کاری که با دستگاه های ساده و یا به صورت دستی توسط خود هنرمند، آثار بسیاری نظیر ظروف غذا خوری، سینی، دیس، بشقاب، قاشق و چنگال، سماور زغالی، قوری، زیرسماوری، چای دان، قندان، استکان، گلاب پاش، آفتابه لگن، سرمه دان و … می‌ساختند.
اما امروزه به دلیل گرانی این فلز و وارد نشدن ورق ورشو در ۴۰ سال اخیر، ورشوسازان بر روی فلزهایی مانند برنج و مس نقش و نگار ماندگار می زنند. صنعت استیل سازی نیز امروزه جایگزین ورشوسازی شده است.
