اصول زراعت چاودار

چاودار با نام علمی Secale montanum گیاهی از خانواده گندمیان به لاتین Poaceae است. بیشتر چاودارهای زراعی دیپلوئید بوده و انواع تتراپلوئید و دیپلوئید روزبلندشان نیز موجود میباشد. این گیاه دگرگشن بوده و مقاومترین غله نسبت به سرما است.

چاودار اغلب بصورت وحشي مي رويد.

اين گياه علفي و يكساله از خانواده غلات است.

چاودار داراي ريشه هاي بيشتر ولي سطحي تري در مقايسه با گياه گندم است.

ارتفاع ساقه این گیاه ۲ – ۱.۵ متر مي باشد.

بذور چاودار بعد از جوانه زني از عمق ۳ – ۲ سانتيمتري خاك شروع به پنجه زني مي كند.

طول سنبله این گیاه بين ۲۰ – ۱۰ سانتيمتر مي باشد و هر سنبله اش مي تواند تا ۸۰ عدد بذر توليد كند.

دانه های آن به حالت پهن و نسبتا خشبي هستند.

چاودار مناسب ترين غله جهت برداشت مكانيزه است.

این گیاه در مرحله رسيدگي داراي ريزش دانه زيادي مي باشد.

رنگ بذور چاودار از زرد روشن، قهوه اي روشن، زرد مايل به سبز تا زرد متمايل به قرمز متغيّرند.

دانه هاي آن كه رنگ روشن تري دارند، داراي محاسن بيشتري جهت تهيّه آرد با بازارپسندي فراوان تر هستند.

بذور چاودار بعد از ۴ روز در حرارت ۵ – ۴ درجه ای خاك جوانه مي زنند درحاليكه گندم در اين شرايط به ۷ روز زمان نيازمند است.

بذور این گیاه براساس چگونگي انبار كردن، ميزان رطوبت دانه و چگونگي برداشت قادرند قوه ناميه خود را تا ۱۵ سال حفظ كنند.

چاودار را در پائيز با ۱۲۰ – ۱۰۰ كيلوگرم بذر در هكتار و در عمق ۴ – ۳ سانتيمتري خاك مي كارند.

برداشت محصول دانه اي این گیاه را در زمان رسيدگي دانه هايش انجام مي دهند امّا برداشت آن علوفه اي در زمان خوشه دهي صورت مي پذيرد.

مقدار محصول دانه اي چاودار ۲ – ۱.۵ تن در هكتار است.

منبع:

گیاهان زراعتی – تالیف: اسماعیل پورکاظم

بیشتر بخوانید:

دستورالعمل فنی کشت اسپرس

آشنایی با زراعت كرچك

بررسی زراعت یولاف