بررسی زراعت یولاف
اين گياه كه از جمله غلات بشمار مي آيد، در زمان حكومت روميان جزو غذاي مردم محسوب مي شد وليكن به تدريج فقط براي تعليف دام ها استفاده گرديد.
جو دو سر یا یولاف كه از جمله غلات بشمار مي آيد، در زمان حكومت روميان جزو غذاي مردم محسوب مي شد وليكن به تدريج فقط براي تعليف دام ها استفاده گرديد.
یولاف داراي ساقه اي بلند است كه به حدود ۱۰۰ سانتيمتر مي رسد.
گل هاي یولاف به شكل خوشه و دانه هايش داراي ۱.۲ – ۱ سانتيمتر طول هستند كه غالبا داراي ريشك هاي بلند و زانويي مي باشند.
يكي از تفاوت هاي ريشه جو دو سر با ديگر غلات همانا رشد زياد، عمق و قدرت بيشتر آنها براي جذب مواد غذايي و آب از خاک مي باشد.
ساقه آن توخالي، صاف و گره دار است.
یولاف معمولاً داراي ۱۰ – ۶ عدد برگ مي باشد.
بذور این گیاه پس از جوانه زدن شروع به پنجه زني مي كنند.
معمولاً دانه هاي جو دو سر در خاك هاي فقير حائز رنگ روشن تري نسبت به خاك هاي قوي هستند.
یولاف را مي توان در پائيز و يا اواخر زمستان كشت نمود.
ميزان بذر مورد استفاده يولاف ۱۰۰ – ۶۰ كيلوگرم در هكتار است.
یولاف علوفه اي را در زمان خوشه دهي ولي يولاف دانه اي را در اوايل دوره رسيدگي دانه ها برداشت مي كنند زيرا تأخير در برداشت موجب ريزش دانه هاي يولاف بويژه در اثر وزش باد مي شود.
مقدار توليد محصول دانه اي حدود ۱۰۰۰ – ۷۰۰ كيلوگرم در هكتار است.
از محصول دانه اي يولاف عموما جهت تعليف اسب هاي مسابقه بهره مي گيرند.
منبع:
گیاهان زراعتی – تالیف: اسماعیل پورکاظم
