قنات یک تونل زیرزمینی با شیب معین است که به صورت مورب نسبت به جهت جریان آب زیرزمینی ساخته شده و آب را به نقاط پایین دست و روی سطح زمین انتقال می دهد. ایرانیان اولین کسانی بودند که به حفر قنات پرداختند و حفر قنات بیش از ۲۰۰۰ سال قدمت دارد. در گذشته قنات منبع اصلی تامین آب برای کشاورزان و روستاییان بود. به دلیل برداشت بیش از حد از منابع آب زیرزمینی توسط پمپاژ و افت سطح آب و همچنین عدم مراقبت و نگهداری درست، بسیاری از قنات ها فعال نیستند. از مزایای اصلی قنات کاهش افت آب در اثر حداقل تبخیر و همچنین استفاده از شیب زمین و عدم نیاز به پمپاژ برای انتقال آب است.
قسمت های مختلف قنات:
کوره قنات: تونل زیرزمینی کنده شده برای انتقال آب
میله قنات: برای تهویه ی قنات در فواصل مختلف از طول قنات، چاه های عمودی کنده می شود که به آن میله قنات گفته می شود. از این میله ها برای خروج گل حفاری کنده شده برای کوره قنات هم استفاده می شود.
پشته: فاصله ی بین دو میله قنات
تره کار: قسمت آبده کوره قنات که در بخش سفره آب زیرزمینی حفر شده
خشکه کار: بخشی از کوره قنات که آبده نبوده بلکه آب را از قسمت تره کار دریافت نموده و به سمت پایین منتقل می کند
مظهر قنات: محلی که آب از کوره قنات در سطح زمین ظاهر می شود.
