لباس محلی قزوین

قزوین از شهرهای مرکزی کشورمان است . در دوره صفویه پایتخت ایران بوده است و به همین دلیل دارای پیشینه تاریخی غنی می باشد. مردم قزوین آداب و رسوم و فرهنگ خاص خود را دارند که نمونه ی آن را می توان در لباس محلی قزوینی ها مشاهده کرد.

لباس محلی مردان قزوین

درگذشته اشخاص به فراخور شغل و وضعیت اقتصادی از کلاه استفاده می‌کردند و دربین مردان بسیار متداول بود.

مردان معمولا از پیراهن‌های سفید رنگ و ساده که دکمه یقه آن بر شانه چپ بسته می‌شد استفاده می‌کردند. در میان سینه چپ از شانه تا زیر سینه چاکی وجود داشت. در مردان پیراهن‌هایی به نام یقه قزاقی که یقه بلند داشت متداول بود که بعدها یقه ملایی جایگزین آن شد.

مردان قزوینی از تن‌پوش دیگری بنام ارخالق که بسیار بلند بود و تا انتهای پا می‌رسید، استفاده می‌کردند. این لباس دارای یقه ایستاده و جلو باز، دامنی گشاد، در ناحیه کمر تنگ و چاک‌ هایی در پهلو بود.

شلوار مردم قزوین بستگی به درآمدشان داشت یعنی شلوار افراد کم در آمد از کرباس به رنگ آبی یا مشکی و بلند و گشاد بود. در لیفه آن از بند استفاده می‌کردند. بند تنبان از نخ پنبه درست می‌شد. اشخاص اعیان از شلوارهای دکمه ای استفاده می‌کردند.

اکثر مردان از گیوه استفاده می‎‌کردند و به آن ها جوراب و آجیده می‌گفتند و در فصل تابستان مورد استفاده قرار می‌گرفت.  اعیان‌ها از گیوه مرغوب‌تری به اسم گیوه ملکی استفاده می‌کردند.

لباس محلی زنان قزوین

زنان قزوین در گذشته زیر پیراهنشان از شلیته استفاده می‌کردند. شلیته معمولا یک وجب و یا حتی کمتر از دامن بیرون می‌آمد. برای دوخت شلیته معمولا از پارچه‌های ململ، چیت کرباس و در انواع ساده و متنوع گلدار و یا مشکی استفاده می کنند.

جوانان معمولا با نخ‌های رنگی روی شلیته را گلدوزی می‌کردند. پایین شلیته را با دست به حالت تزیین می‌دوختند که به آن دالبر و دندان موشی می‌گفتند. شلیته گلدار جوانان سجاف پهن‌تری دارد و نوع‌های دیگری به‌جای سجاف لیفه‌دار بوده است. از پارچه ای ضخیم و سنگین مانند مخمل ترمه و تافته ابریشمی و … برای دوخت شلیته لیفه دار استفاده می‌کردند.

یل یا نیم تنه قزوینی از پارچه ترمه با آستری از پارچه تافته به رنگ کرم تهیه می‌شده که در قسمت جلو هیجده دکمه فلزی پی در پی روی آن دوخته می‌شد و حدودا صد سال پیش در بین اعیان متداول بوده است.

زنان در زیر شلیته خود از شلوارهای مشکی رنگی استفاده می‌کردند که بالای آن فراخ و دمپایشان تنگ بوده و این شلوارها دارای یقه‌هایی بود و آن را با بند تنبان می‌بستند.

پاپوش زنان با توجه به وضعیت مالی آن‌ها انواع مختلفی داشته و زنان اعیان از کفش‌های چرمی با مدل‌های متداول استفاده می‌کردند. زنان در تابستان گیوه‌های ظریف می‌پوشیدند.

پوشش‌هایی مانند کوئینگ، جومه، کراس، شگ، کول چوغا، قرقره تمبون، اوزون تنبون و… نیز از دیگر لباس های محلی قزوین است.