قدمت ۷۰ ساله “آبخیزداری اراضی کشاورزی” در دنیا

وقوع یک دوره خشکسالی طولانی در دهۀ ۱۹۵۰ میلادی باعث شد کنگره آمریکا برنامه حفاظت دشت های بزرگ   Great Plains Conservation Program را با تمرکز بر  تامین کمک های مالی برای حفاظت  در ایالت های مربوطه تصویب کند. بر این اساس سازمان حفاظت خاک آمریکا SCS کمک های مالی و فنی را برای تأمین اهداف چندگانه حفاظت و ثبات اقتصادی فراهم نمود. در این دوره SCS شروع به تامین کمک های فنی به برنامه بانک خاک  Soil Bank Program نمود که در آن به اراضی زراعی متروکه تسهیلات اقساطی فراهم می شد تا  در راستای کشت گیاهان پوششی برای حفاظت خاک، انگیزه های مالی مناسب برای کشاورزان فراهم گردد.

  در دهۀ۱۹۶۰ و در دوران ریاست جمهوری کندی و جانسون، SCS نقش و وظایف خود را برای توجه  به مسائل حواشی شهرها گسترش داد و این کار با تاکید بر توسعۀروستایی و تفرجگاهی در اهداف برنامه های حفاظت صورت گرفت. برقراری برنامه حفاظت منابع و توسعه Resource Conservation and Development program (RC&D) در سال ۱۹۶۲ این اجازه را به SCS داد تا در اراضی بزرگتر از آبخیزهای کوچک و مناطق حفاظتی،  در کل سطح  هرمنطقه برای تهیه طرح های بلند مدت اقتصادی با مالکین اراضی همکاری نماید.

 SCS همچنین بر روی سودبخشی اهداف تفرجگاهی در داخل پروژه های خود متمرکز شد و خود را بیش از پیش درگیر  مسایل اراضی زراعی در حومۀ شهرها نمود که در معرض تجاری شدن و مسکونی شدن قرار می گرفتند. این پیشگامی ها بخشی از تلاش های وسیعتر وزارت کشاورزی بود  برای گسترش خدمات خود به همۀ مردم آمریکا، نه فقط بخشی از مردم که درمناطق روستایی زندگی می کردند یا درگیر تولیدات کشاورزی بودند.

  دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ دورۀ توجه افکار عمومی  به سلامت محیط زیست بود و برحسب آنچه در تجمعات اولین روز زمین در سال ۱۹۷۰ بر آن تاکید شد،  این ملاحظات منجر به تهیه چهارچوب های ملی برای سیاست های زیست محیطی گردید و در نتیجه روش های عملی  حفاظت توسط SCS تغییر کرد.

درقانون ملی سیاست های زیست محیطی National Environmental Policy Act که در سال ۱۹۷۰ به تایید نیکسون رسید، درخواست شده بود که  سازمان های فدرال اثرات زیست محیطی فعالیت های خود را ارزیابی و گزارش نمایند. با تصویب متمم های قانون  فدرال کنترل آلودگی آب در سال ۱۹۷۲ و قانون آب پاک در سال ۱۹۷۷، کیفیت آب و منابع غیر متمرکز آلاینده مورد توجه خاص قرار گرفت.با مشارکت SCS در برنامه بانک آب Water Bank program -که انگیزه های لازم برای حفظ محیط های تالابی را برای مالکین اراضی فراهم می نمود- مسئله حفاظت تالاب ها به عنوان یک موضوع خطیر مورد توجه قرار گرفت.

بحران کشاورزی در دهۀ ۱۹۸۰،  راهی برای اجرای سیاست های ابداعی جدید حفاظتی در روند تدوین قانون حفاظت منابع باز کرد. این بحران باعث شد در سال ۱۹۸۵ میلادی قانون “امنیت غذایی” تصویب شود. در این قانون موادی در زمینه تخریب کنندگان چمنزارها (مراتع) ، تالاب ها و اراضی بسیار حساس به فرسایش وجود داشت که حفاظت را به عنوان پیش شرط برای مشارکت در برنامه های وزارت کشاورزی قرار داده بود. در این راستا همچنین برنامه” قرق حفاظتی”  Conservation Reserve Program (CRP) جهت پرداخت اجاره زمین به کشاورزان برای تبدیل اراضی کشاورزی به علوفه کاری یا درخت کاری، تصویب شد.

پیشرفت دیگر این دوره، اجرای عملیات شخم حفاظتی در سطحی گسترده بود که منجر به کاهش قابل توجه فرسایش خاک گردید. همکاری SCS با مشارکت کنندگان، نقش مهمی  در  مدیریت این نوع برنامه ها و توسعه ابزارها و فناوری های ضروری در تحقق نوآوری های حفاظتی داشت.

در ۱۹۹۴کنگره شروع به بازنگری تشکیلات وزارت کشاورزی نمود و در این میان نام سازمان حفاظت خاک SCS را به سازمان حفاظت منابع طبیعی NRCS تغییر داد تا به نحو بهتری منعکس کنندۀ دیدگاه های وسیعتر در ماموریت این سازمان باشد. این تغییرات نشانۀ آغاز دو گرایش عمده بود که از آن پس نقش سازمان را در حفاظت تعریف می کرد. گرایش اول ، رشد مسئولیت NRCS در مدیریت کمک های مالی به برنامه های حفاظت بود. گرایش دیگر، افزایش چندین برابری میزان کمک های مالی که در اختیار کار حفاظت قرار می گرفت

محمدحسین غروی «کارشناس و پژوهشگر آبخیزداری و مدیر جهادی دهه ۷۰»