کاهو گیاهی یک ساله از خانواده ی گل مینا یا گل آفتاب گردان کاسنیان است. کاهو بیشتر به صورت سبزی پرورش می‌یابد ولی در مواقعی به صورت ساقه یا بذر نیز یافت می‌شود. کاهو برای اولین بار توسط مصریان باستان کشت شد که آن را از یک علف هرز که دانه‌هایش برای تولید روغن استفاده می‌شد به دست آوردند.کاهو می‌تواند توسط موجوداتی که کمبود مواد غذایی دارند، همچون حشرات یا آفت های پستانداران و قارچ‌ها و باکتری‌ها دچار آفت‌زدگی شود. یکی از بیماری های مهم کاهو بیماری قارچی سفیدک داخلی می باشد.
بیماری سفیدک داخلی کاهو در سال ۱۸۴۳ در دنيا شناسایی شد و بیش تر در نقاط مرطوب دیده می شود. در ايران در سال ۱۳۴۳ توسط ارشاد جمع‌آوری گرديد. علایم بیماری به صورت لكه های زرد و روشن در سطح فوقانی برگ به تدريج توسعه می يابد و قهوه ای و نكروز می شوند. در سطح زيرين برگ كرك های سفيد يا خاكستری رنگی كه اسپورانژيفورها و اسپورانژها باشند ديده می شود. رشد بوته ها ممكن است كند شده و يا به طور كامل قطع گردد.
آلودگی اواخر فصل رشد چون به برگ های خارجی حمله می كند باعث وضع نامطلوب جهت فروش و عدم بازار پسندی می شوند. قارچ زمستان و شرايط نامساعد را به صورت اسپور در بذر كاهو، خاك و بقايای گياه آلوده سپری می كنند مناسب ترين درجه حرارت برای توليد اسپورانژ ۱۵-۱۲ درجه سانتي گراد می باشد. رخنه قارچ به گياه مستقيما از طريق اپيدرم (نفوذ مكانيكی) و يا از طريق روزنه‌های برگ صورت می گيرد. مناطق معتدل مرطوب يا شب های مه‌آلود و يا بارانی بيماری را افزايش می دهد.
كنترل بیماری از طریق راهکار های زیر است : ۱- شناسایی و كشت ارقام مقاوم ۲- کنترل آبیاری ۳- استفاده از سموم زينب، مانب يا مانكوزب (ديتان ام ۴۵) به نسبت دو در هزار در اولين مشاهده علایم بيماری. رعايت تناوب زراعی در كاهش بيماری موثر می باشد.
