مرغ نژاد لگهورن

ریشه و اصالت دقیق مرغ‌ های لگهورن ناشناخته است. در منطقه توسکانی ایتالیا چندین نژاد کوچک مرغ وجود داشته که لگهورن از آنها متولد شده است.

درواقع نام لگهورن معادل انگلیسی کلمه Livorno است. لیورنو شهری بندری در ایتالیاست که برای اولین بار در سال ۱۸۲۸ طیور لگهورن از آنجا به امریکا صادر شدند. اینکه چه اتفاقی برای پرندگان اولیه افتاده است مشخص نیست.

پس از ورود مرغ‌های لگهورن به امریکا و پالایش این نژاد (که شامل پرورش گونه‌ی رز کامب rose comb بود) در ایالت متحده، لگهورن سفید در نمایشگاه سال ۱۸۶۸ نیویورک برنده اعلام شده و در حدود سال ۱۸۷۰ به انگلستان صادر شد.

انگلیسی‌ها که پرندگانی دومنظوره را ترجیح می‌دادند، جثه کوچک لگهورن را دوست نداشتند بنابراین آن‌را با نژاد مینورکا (Minorca) که جثه تنومندتری داشت، پیوند دادند. با این‌حال نژاد لگهورن یک پرنده لاغر باقی مانده و اصلاً برای سفره غذا مناسب نبود.

این اصلاح نژادها ادامه یافته و درنهایت به امریکا بازگشت، جایی که نژادهای بزرگ‌تر و قابل‌قبول‌تری را در سال ۱۹۱۰ برای صنعت نوظهور طیور پرورش داد.

پس از آن طرفداران لگهورن به دو دسته تقسیم شدند، آنهایی که پرنده را به همان شکل طبیعی خود ارزشمند دانسته و آنهایی که تولید را برتر از هرچیز دیگری می‌دیدند.

این اختلاف همچنان باقی است و هنوز هم اندک پرورش‌دهنده‌هایی هستند که به روش‌های سنتی و طبیعی لگهورن را پرورش می‌دهند.

اما اغلب طیور نژاد لگهورن امروزی برای مرغداری‌های صنعتی پرورش می‌یابند.

خصوصیات ظاهری استاندارد مرغ لگهورن

اغلب افراد با شنیدن نام مرغ لگهورن، رنگ سفید آن به ذهنشان خطور می‌کند، بنابراین برایشان جای تعجب است که بدانند این ماکی در رنگ‌های متنوعی وجود دارد.

واقعیت شگفت‌انگیز دیگر اینست که پرنده لگهورن با دوشکل متفاوت تاج موجود است؛ تاج تکی (single comb) تاج رزی (rose comb).

تاج رزی‌ها یا رز کامب، گونه‌ای است که در امریکا برای مقابله با زمستان‌های سخت، پرورش داده شده است. و گونه‌ای که تاج تکی و بزرگی دارند؛ آنهایی هستند که مقاومتی در برابر زمستان‌های سرد نواحی شمالی ندارند.

اغلب این نژاد را با تاج بزرگ و خمیده می‌شناسند.

استانداردها

اولین اعضای خانواده لگهورن در سال ۱۸۷۴ در انجمن طیور امریکا پذیرفته شدند.

اسامی که به این نژاد اختصاص یافت شامل: Mediterranean class, standard or bantam, clean legged, single or rose comb می‌باشند.

انجمن طیور ایتالیا ۱۰ گونه استاندارد را به رسمیت می‌شناسد، اما رز کامب‌ها را به رسمیت نمی‌شناسد.

۱۸۷۴ – black, brown and white single comb

۱۸۸۳ – light and dark brown rose comb

۱۸۸۶ – white rose comb

۱۸۸۹ – red and black tailed red Colombian single comb

۱۸۹۴ – buff and silver single comb

۱۹۸۱ – buff, silver, gold duckwing and black rose comb

وزن مرغ‌های استاندارد در پرنده نر ۳/۱ کیلوگرم و مرغ ۲/۲ تا ۲/۷ کیلوگرم می‌باشد. وزن بانتام‌ها (bantams) برای خروس‌ها ۱ کیلوگرم و مرغ‌ها ۰/۹ کیلوگرم است.

معمولاً در انجمن‌های طیور کشورهای مختلف وزن‌ها اندکی تفاوت دارند.

خلق‌وخوی نژاد لگهورن

لگهورن‌ها پرندگانی باهوش و زیرک هستند و درصورت آزاد بودن می‌توانند مقدار زیادی خوراک برای خود فراهم کنند.

آنها پرندگانی شلوغ، باهوش و فعال هستند که دوست دارند برای خوراک جستجو کنند. می‌توانند به‌خوبی بپرند و اگر محدود نباشند به‌روی درختی پریده و بر شاخه‌ای می‌نشینند.

می‌توانند کمی پر سروصدا بوده و مطمئناً برای حیاط های شهری مناسب نیستند.

بااینکه تحمل اسارت را دارند اما باید فضاهایی زیاد و چیزهای متنوعی را برای آنها فراهم کرد، چراکه بخاطر بالا بودن انرژی‌شان، در محدودیت زیاد، خیلی زود خسته می‌شوند.

آنها به داشتن کمی سروصدا و عصبانیت زیاد مشهورند اما این خصوصیت در گونه‌های مختلف متفاوت است.

تعمیم رفتارهای خاص در نژادهایی که گونه‌های مختلف زیادی دارند، دشوار است، بنابراین بهترین راه برای شناخت خلق‌وخوی یک جوجه لگهورن اینست که از رفتار پدر و مادر او جویا شوید تا بدانید چه خصوصیاتی خواهد داشت.

اگر مرتباً با جوجه‌ها در تماس باشید، بیشتر با انسان‌ها انس خواهند گرفت اما انتظار نداشته باشید که بتوانید از آنها یک پرنده دستی خانگی بسازید.

تخمگذاری مرغ لگهورن

مرغ‌های لگهورن جزو نژادهای پرطرفدار در صنعت طیور هستند. آنها هر سال ۲۸۰ – ۳۲۰ تخم می‌گذارند که برابر با +۴ تخم در هفته است. او یک دستگاه تولید تخم‌مرغ است!

مشهور است که آنها در سال سوم یا چهارم زندگی خود بهترین تخمگذاری را دارند.

مرغ‌های لگهورن تخم‌هایی سفیدی می‌گذارند که حدود ۵۵ گرم وزن دارند. با افزایش سن مرغ، تخم‌ها بزرگتر می‌شوند و ممکن است در پایان چرخه تخم‌گذاری بیش‌ازحد بزرگ شوند.

این نژاد به‌گونه‌ای پرورش داده شده است تا فقط تخمگذاری کند نه جوجه‌آوری، بنابراین خیلی نادر است که مرغی روی تخم‌هایش بخوابد، بنابراین اگر جوجه لگهورن می‌خواهید باید انکوباتور (دستگاه جوجه‌کشی) را راه بیاندازید.

جوجه‌های هچ شده خیلی سریع پر درمی‌آورند و زود بالغ می‌شوند.

مشکلات سلامتی

لگهورن یک ماکی فعال و قوی است و هیچ مشکل سلامتی عامی در این نژاد وجود ندارد.

در زمستان باید مراقب تاج‌های بزرگ آنها باشید. چراکه ممکن است مجبور شوید با استفاده از وازلین و چرب کردن مداوم، آنها را از یخ‌زدگی محفوظ بدارید. یا اینکه گونه‌های رز کامب (که تاج کوچکتری دارند) را پرورش دهید.

آیا لگهورن نژادی مناسب برای شماست؟

اگر به‌دنبال پرنده‌ای خانگی و مهربان هستید، لگهورن مناسب شما نیست. اجداد آنها پرندگانی وحشی هستند که همچنان کمی از خلق‌وخوی خود را حفظ کرده‌اند.

اما اگر به‌دنبال این هستید که مرغی تخمگذار و پرتولید داشته باشید که غذای کمی مصرف می‌کند، لگهورن پرنده مناسب شماست. نسبت خوراک این ماکی به میزان تخمی که می‌گذارد جزو بهترین امتیازها در دنیاست، مخصوصاً اگر بتواند آزادانه بگردد.

ازآنجایی که لگهورن‌ها پرندگانی عصبی و خشمگین هستند پیشنهاد می‌شود که کودکان را بدون نظارت در کنار آنها رها نکنید.

خلاصه

نژاد لگهورن پرنده‌ای است زیبا و متناسب، با پرهایی ابریشمی و براق.

متاسفانه قدرت تخمگذاری بالای این پرنده باعث شده که در صنعت طیور تخمگذار با بی‌رحمی‌های زیادی روبرو شود.

افرادی که از این طیور برای نگهداری در حیاط خانه‌شان استفاده می‌کنند آنها را موجوداتی دوست‌داشتنی دانسته که خوراک کمی مصرف کرده و تخم‌های زیادی می‌دهند.

با اینکه رفتار محبت‌آمیزی ندارند اما می‌توانند تعامل خوبی با انسان داشته باشند.

منبع:

thehappychickencoop

ترجمه:

مهسا احمدزاده