با روش پرورش چغندر لبوئی آشنا شوید
چغندر همچنین لبو هم نامیده می شود، قرمز رنگهای خوشمزه که ها حاوی سدیم و چربی کمی هستند که به ما نشان می دهد که چرا آن ها خوب هستند.
چغندر لبوئی گیاهی دو ساله است لذا در سال اوّل فقط به گسترش اندام های رویشی (برگ ها و غده) می پردازد و با آغاز بهار سال بعد وارد فاز زایشی می شود.
برگ های این گیاه از نوع ایستاده ، دارای دمبرگ بلند ، پهنک بیضی شکل ، سطح چین دار و یا مواج هستند.
ساقه گلدهندۀ گیاه حاوی گل های کوچک سبز رنگ در دسته های ۶ – ۵ تائی می باشد.
در خاک های رسی-شنی عمیق و حاصلخیز با PH 2.7 –۸.۶ به خوبی حاصل می دهد.
بذور چغندر لبوئی را در تراکم های ۶۰ – ۵۰ × ۲۰ – ۱۵ سانتیمتر می کارند.
عمق کاشت بذور آن را ۳ – ۲ سانتیمتر انتخاب می کنند.
مقدار بذور مصرفی ۳۰ – ۲۵ کیلوگرم در هکتار است.
بهترین زمان کاشت بذور مذکور در اواخر اسفند تا اوایل فروردین است.
کاشت چغندر لبوئی را باید تا حد امکان زودتر انجام داد لذا به محض پایان احتمال بروز یخبندان های زمستانه یعنی بعد از نیمه اسفند باید به این کار مبادرت ورزید.
دمای ۳ – ۲ هفته ابتدای رشد آن بهتر است بین ۱۰ – ۵ درجه سانتیگراد باشد.
بهتر است بذور چغندر لبوئی را با تعداد بیشتری بکارند سپس در مرحله ۴ برگی تنک نمایند.
آبیاری منظم و کنترل علف های هرز بسیار ضرورت دارند.
دمای متوسط و رطوبت نسبی زیاد بهترین شرایط برای رشد چغندر لبوئی هستند.
برای پیش رس کردن چغندر لبوئی اقدام به کاشتن بذور آن در داخل گلدان های بسیار کوچک کاغذی در شرایط گلخانه ای می کنند سپس با مناسب شدن هوا به نشاء آنها در زمین اصلی با تراکم مناسب می پردازند.
توصیه های کودی چغندر لبوئی عبارتند از:
- کودهای آلی پوسیده ۳۰ – ۲۰ تن در هکتار قبل از کاشت
- کود شیمیایی ازته ۲۵۰ – ۲۰۰ کیلوگرم در هکتار طی چند وهله
- کود شیمیایی فسفره ۲۰۰ کیلوگرم در هکتار در زمان کاشت
- کود شیمیایی پتاسه ۳۰۰ کیلوگرم در هکتار در زمان کاشت
محلول پاشی با کود بوراکس می تواند از پوکی و شکافتگی ریشه های ذخیره ای چغندر لبوئی در خاک های فقیر جلوگیری کند.
افزودن کودهای ازته س رک در طی اوایل تا اواسط دوره رویشی گیاه به جهت طولانی بودن دوره زندگی آن (۸-۷ ماه) ضرورت دارد.
چغندر لبوئی محصول فصل خنک است لذا سرما را متحمل می باشد.
ریشه ذخیره ای چغندر لبوئی در عمق خاک نفوذ می یابد و در شرایط مناسب به خوبی ضخیم می گردد.
چغندر سالادی دارای ریشه های ذخیره ای به رنگ های سفید تا قرمز است.
دوایر روشنی که در برش عرضی غده ها ملاحظه می شوند، نشاندهنده بافت آوندی و دوایر تیره نشاندهنده بافت ذخیره ای هستند. مواجه شدن مراحل پایانی رشد چغندر لبوئی با شرایط آب و هوائی گرم باعث می شود که رنگ قرمز ریشه های ذخیره ای گیاه به سفیدی گرایش یابد و از میزان قند آنها کاسته گردد و حلقه های تاریک و روشن زیادی در برش عرضی ریشه ها مشاهده شوند.
آب و هوای گرم باعث کاهش روند ذخیره مواد غذائی به دلیل مصرف آنها برای خنک نگهداشتن گیاه می شود.
برداشت این گیاه در اوایل پائیز صورت می پذیرد.
برداشت محصول زمانی انجام می گیرد که قطر غده ها به ۶ – ۵ سانتیمتر رسیده باشند.
تأخیر در برداشت محصول چغندر لبوئی موجب خشبی شدن غده ها می گردد.
عملکرد محصول آن در حدود ۵۰ – ۳۰ تن در هکتار می باشد.
منبع:
پرورش سبزی و صیفی– تالیف: اسماعیل پورکاظم
