اصول پرورش و کشت شنبلیله
شنبلیله گیاهی است علفی، یکساله، به طول ۱۰ تا ۵۰ سانتی متر ، برگهای آن متناوب و مرکب از سه برگچه است.شنبلیله در حوزه دارویی و نیز غذایی در میان ایرانیان جایگاه خاصی دارد.
شنبلیله گیاهی یکساله با شاخه های نازک و برگ هایی شبیه برگ های شبدر است.
این گیاه دارای یک ساقه اصلی و تعدادی شاخه های منشعب است.
ارتفاع بوته های شنبلیله به ۶۰ – ۳۰ سانتیمتر می رسد.
برگ های آن بدون دمبرگ به ساقه ها متصلند.
هر برگ مرکب شنبلیله از ۳ برگچه دندانه دار تشکیل می یابد.
گل های آن به رنگ های سفید ، زرد و ندرتا آبی دیده می شوند.
دانه های این گیاه زرد رنگ هستند و در غلافی باریک قرار دارند.
بذور شنبلیله را در اوایل بهار می کارند.
مقدار بذور مصرفی ۱۵ – ۱۲ کیلوگرم در هکتار است.
عمق کاشت آن را ۲ – ۱ سانتیمتر انتخاب می کنند.
خاک های بافت متوسط ، حاصلخیز و زهکش دار با PH 5.6 – 5.7 برای رشد گیاه شنبلیله مناسبند.
آبیاری منظم و وجین علف های هرز بویژه در اوایل رشد گیاه ضرورت دارند.
نیازهای کودی شنبلیله عبارتند از:
- کود آلی پوسیده ۳۰ – ۲۰ تن در هکتار قبل از کاشت
- کود شیمیایی ازته ۶۰ – ۵۰ کیلوگرم در هکتار طی دوره رشد
- کود شیمیایی فسفره ۱۰۰ – ۸۰ کیلوگرم در در هکتار زمان کاشت
- کود شیمیایی پتاسه ۱۰۰ – ۸۰ کیلوگرم در هکتار در زمان کاشت
شنبلیله حدوداً ۲-۱.۵ ماه پس از کاشت به مرحله برداشت می رسد.
برداشت ساقه های آن از ارتفاع ۵ سانتیمتری سطح خاک و قبل از آغاز گلدهی انجام می گیرد.
مقدار این محصول تقریبا ۳۰ – ۲۰ تن در هکتار است.
منبع:
پرورش سبزی و صیفی– تالیف: اسماعیل پورکاظم
