کاشت و پرورش موسیر

نام علمی گیاه موسیر Allium ascalonicum L. می‌باشد. بعضی نام علمی آن را Allium cepa L. var. aggregatum می‌دانند. این گیاه از سبزی ‌های فصل خنک است. گیاهی چند ساله می‌باشد که به‌ندرت تولید بذر می‌کند. معمولا گیاه موسیر را به وسیله‌ی پیازهای کوچک که به صورت غده هستند و لایه‌لایه نمی‌باشند و در کنار پیاز مادری به‌وجود می‌آیند، تکثیر می‌کنند. بعضی پیازهای کوچک را کلاوز می‌نامند. مجموعه‌ی پیازهای کوچک از قاعده به‌هم متصل می‌باشند، ولی برخلاف سیر، به وسیله‌ی پوشش نازک برگ ها همانند آنچه در سیر دیده می‌شود، احاطه نشده‌اند.

موسیر اهلی یا شالوت نتیجه تغییرات ژنتیکی در پیاز معمولی است ولیکن از دو جنبه با آن تفاوت دارد:

الف) به هیچ وجه بذر تولید نمی کند.

ب) موسیر برخلاف پیاز که یک تکه است ، از چندین پیاز کوچک و متصل به همدیگر که ورقه ورقه نیستند، تشکیل یافته است.

کاشت موسیر در اواخر زمستان و پس از رفع خطر بروز یخبندان ها انجام می پذیرد.

موسیر را همانند پیازها و با استفاده از پیازهای کوچک می کارند.

مقدار پیازچه لازم برای کاشت هر هکتار حدود ۱.۵ تن است.

تراکم کاشت آن را ۴۰ – ۳۰ × ۱۵ – ۱۰ سانتیمتر انتخاب می نمایند.

کاشت موسیردر اراضی مرطوب باعث پوسیدگی آن می شود.

گیاه موسیرخواهان کود فراوان است.

از کاشت موسیر در اراضی برخوردار از کودهای دامی تازه باید خودداری ورزید.

انجام آبیاری و وجین علف های هرز برای کسب محصول کافی ضرورت دارند.

برداشت این گیاه زمانی انجام می گیرد که برگ های سبز هوایی به زردی و پلاسیدگی به گرایند.

مقدار محصول آن ۲۰ – ۱۵ تن در هکتار است.

موسیر را پس از برداشت در هوای معمولی می خشکانند.

موسیرهای وحشی با نام های علمی ” Allium stipitatum ” و ” A. hirtifolium ” گیاهانی دائمی هستند که در آب و هوای معتدل می رویند.

جمع آوری موسیرهای وحشی در اواخر بهار تا اوایل تابستان از مناطق کوهستانی صورت می گیرد.

منبع:

پرورش سبزی و صیفی– تالیف: اسماعیل پورکاظم

بیشتر بخوانید:

روش صحیح پرورش لوبیا سبز

نحوه صحیح کاشت و مراقبت مارچوبه

نحوه پرورش گوجه فرنگی